За гэтай шэрай сьцяной, што завецца неба, ты ёсьць, Бо я б’юся аб яе ўсёй кволай істотай, І крывавыя сьляды ад мяне на ёй – твой лёс, Рабі свае справы саранна, але ўпотай. Бо калі яны ўбачаць, бо калі яны пачуюць мой плач, Больш ня будзе існаваць сапраўднага мастацтва, Трэнас, што дзіўнае ты ў сваіх вачох знайшла, Ты – мой боль, мой бязьмежны боль, маё вар’яцтва.
|
|